VS redden Argentinië met omstreden financiële interventie
De Verenigde Staten zijn gestart met een controversieel reddingsplan om Argentinië financieel bij te springen, een zet die aanleiding geeft tot scherpe politieke en economische kritiek. Washington heeft recent een valutawisselovereenkomst (swap line) van 20 miljard dollar afgerond en kocht rechtstreeks Argentijnse peso’s in om de zwakke munt te ondersteunen. Deze maatregelen komen te midden van een diepe crisis in Argentinië, waar de wisselkoers sterk onder druk staat en de buitenlandse reserves nagenoeg uitgeput zijn.
Tussen steun en controverse: politieke logica versus marktdiscipline
De timing van de interventie is opvallend: Argentinië bevindt zich aan de vooravond van belangrijke tussentijdse verkiezingen, en president Javier Milei probeert zijn hervormingsagenda kracht bij te zetten. De financiële markten reageerden aanvankelijk voorzichtig positief. De peso verloor minder terrein dan verwacht en Argentijnse staatsobligaties noteerden lichte koerswinsten. Grote banken zoals Citi en J.P. Morgan bevestigden dat het Amerikaanse signaal vertrouwen wekte bij internationale beleggers, die voorzichtig hun posities uitbreiden in Argentijnse schuldpapier.
Toch is de kritiek niet mals. Economen wijzen erop dat het plan van 20 miljard dollar hoogstens tijdelijk soelaas biedt. Zonder diepgaande structurele hervormingen – zoals het verminderen van het begrotingstekort en het herstellen van vertrouwen in het bankwezen – blijft de interventie een pleister op een open wonde. Binnen de Verenigde Staten zelf klinkt eveneens verzet. Democratische congresleden hebben wetsvoorstellen ingediend om het zogenaamde “Argentinië-reddingsfonds” te blokkeren, en sommige Republikeinen waarschuwen dat het Witte Huis de grenzen van het monetair beleid overschrijdt.
Amerikaanse landbouwlobby’s uiten bovendien hun ongenoegen. Door versoepelingen in de Argentijnse exportheffingen op sojabonen en mais vrezen zij een concurrentienadeel tegenover Zuid-Amerikaanse producenten. De spanning wordt verder opgevoerd doordat China, Argentinië’s grootste handelspartner, het Amerikaanse initiatief argwanend volgt. Peking ziet de steun als een strategische poging van Washington om zijn invloed in Latijns-Amerika te versterken.
Wat zit er achter de Amerikaanse keuze?
Officieel stelt het Amerikaanse ministerie van Financiën dat de reddingsoperatie bedoeld is om “financiële stabiliteit in het westelijk halfrond te bevorderen”. Minister Scott Bessent benadrukte dat de maatregel “geen gift” is, maar een swap line-overeenkomst waarbij Argentinië tijdelijk toegang krijgt tot dollars in ruil voor peso’s, onder toezicht van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). Toch lijkt achter de schermen ook geopolitiek een rol te spelen. De regering-Trump ziet in president Milei een ideologische bondgenoot die de liberale hervormingskoers van Argentinië nieuw leven wil inblazen.
Financiële analisten zien de zet dan ook als een strategische steun aan een hervormingsgezinde leider in de regio. “Het is niet alleen een kwestie van economie, maar van invloed,” stelt een senior-econoom van Bloomberg Economics. Door de samenwerking met Argentinië probeert de VS het economische zwaartepunt in Zuid-Amerika opnieuw richting Washington te trekken, na jaren waarin China via kredietlijnen en investeringen de dominante rol speelde.
Risico’s voor de VS en Argentinië
Voor de Verenigde Staten houdt de interventie aanzienlijke risico’s in. De middelen komen uit het Exchange Stabilization Fund (ESF), een discreet fonds dat oorspronkelijk werd opgericht tijdens de Grote Depressie en waarmee het ministerie van Financiën valutainterventies kan uitvoeren zonder voorafgaande goedkeuring van het Congres. Critici noemen het “economisch beleid via de achterdeur”, omdat de fiscale risico’s uiteindelijk op de Amerikaanse belastingbetaler kunnen neerkomen.
Argentinië daarentegen balanceert op een slappe koord. Het land blijft kampen met torenhoge inflatie, een structureel begrotingstekort en een wankelend bankensysteem. Hoewel de reddingsoperatie tijdelijk lucht geeft, blijft het vertrouwen van internationale investeerders fragiel. De komende maanden zal blijken of de hervormingsagenda van Milei – met onder meer drastische besparingen, privatiseringen en de afbouw van subsidies – de economie daadwerkelijk kan stabiliseren.
De Amerikaanse steun kan een belangrijke buffer zijn tegen onmiddellijke chaos, maar vormt tegelijk een politieke molensteen. Elke vertraging in de uitvoering van de hervormingen kan leiden tot druk op de peso, een nieuwe golf kapitaalvlucht en verlies van vertrouwen in zowel binnen- als buitenland. De kans bestaat dat Argentinië later opnieuw een beroep moet doen op internationale steun, wat de afhankelijkheid van buitenlandse machten verder vergroot.
Voor beleggers wereldwijd blijft de situatie een waagstuk. Argentijnse obligaties blijven risicovol, maar het vooruitzicht van Amerikaanse betrokkenheid kan op korte termijn koopkansen bieden voor durfkapitalen en speculatieve fondsen. De echte uitdaging zal zijn of Argentinië – ditmaal gesteund door Washington – eindelijk een structureel pad naar stabiliteit weet te vinden, of dat de geschiedenis zich herhaalt met een nieuwe ronde van schulden, wantrouwen en economische pijn.
